Janusz
Korczak, znany lekarz pediatra, wielki przyjaciel dzieci – ich
obrońca, adwokat i rzecznik - podkreślał: „Dzieci - to
przyszli ludzie. Więc dopiero będą, więc jakby ich jeszcze nie było. A przecież
są - żyją, czują, cierpią…”
Na przebieg
rozwoju osobistego i społecznego dzieci i młodzieży oraz na rozumienie przez
nich problemów otaczającej rzeczywistości wpływają zwykle warunki
środowiskowe i bezpośrednie otoczenie.
Jeśli są one niekorzystne, jak np. wtedy, kiedy wzajemne relacje rodzic/dziecko
nie układają się pomyślnie bądź występuje problem uzależnienia lub
przestępczości, czy psychologiczne lub społeczne niedostosowanie rodziców
(jednego z nich), pojawiają się różnego rodzaju problemy.
U dziecka, w dopiero budującym się obrazie samego siebie, obrazie świata i innych ludzi, owe trudne doświadczenia, z którymi nie może sobie poradzić – powodują określone konsekwencje w postaci różnego rodzaju zaburzeń (grup zaburzeń). Zaburzenia te często przejawiają się zachowaniami nieakceptowanymi społecznie, zakłócają proces socjalizacji młodych ludzi, utrudniają ich rozwój osobisty i społeczny, powodują i intensyfikują trudności szkolne.
Już Freud zwrócił uwagę na związek między przeżytymi urazami a trudnościami o charakterze psychologicznym. Istota owych destrukcyjnych doświadczeń polega na tym, że dotyczą one ważnych dla jednostki dziedzin życia i zwykle zagrażają jej poczuciu tożsamości i bezpieczeństwa oraz życiu i zdrowiu. Kiedy problemy znacznie nasilają się opiekunowie dzieci i młodzieży zaczynają szukać skutecznej pomocy – często psychologicznej.
Przesłanki psychologiczne różnorodnych form pomocy psychologicznej zdecydowanie je do siebie upodabniają, różnice natomiast dotyczą celów i sposobów ich realizacji oraz procedur ich osiągania.
U dziecka, w dopiero budującym się obrazie samego siebie, obrazie świata i innych ludzi, owe trudne doświadczenia, z którymi nie może sobie poradzić – powodują określone konsekwencje w postaci różnego rodzaju zaburzeń (grup zaburzeń). Zaburzenia te często przejawiają się zachowaniami nieakceptowanymi społecznie, zakłócają proces socjalizacji młodych ludzi, utrudniają ich rozwój osobisty i społeczny, powodują i intensyfikują trudności szkolne.
Już Freud zwrócił uwagę na związek między przeżytymi urazami a trudnościami o charakterze psychologicznym. Istota owych destrukcyjnych doświadczeń polega na tym, że dotyczą one ważnych dla jednostki dziedzin życia i zwykle zagrażają jej poczuciu tożsamości i bezpieczeństwa oraz życiu i zdrowiu. Kiedy problemy znacznie nasilają się opiekunowie dzieci i młodzieży zaczynają szukać skutecznej pomocy – często psychologicznej.
Przesłanki psychologiczne różnorodnych form pomocy psychologicznej zdecydowanie je do siebie upodabniają, różnice natomiast dotyczą celów i sposobów ich realizacji oraz procedur ich osiągania.
Psychoterapia grupowa
Skuteczną formą pomocy we wsparciu/leczeniu dzieci i młodzieży z zaburzeniami rozwoju, wychowawczymi i pojmowania rzeczywistości może być psychoterapia grupowa, która obecnie jest uznawaną i powszechnie stosowaną formą leczenia (równie efektywną jak terapia indywidualna) oraz dostarcza bardzo wielu możliwości terapeutycznych. W zależności od problemów i wieku uczestników terapia grupowa ma różne formy oraz realizuje różne cele.
Yalom, na podstawie licznych danych empirycznych, opracował 11-czynnikową listę uniwersalnych
