NIESMIAŁOŚĆ - co to jest i jak się jej pozbyć?

Nieśmiałość, jak fobia, nie jest uczuciem, ale zachowaniem, próbą uniknięcia lęku           
/Christopher J. Mc Cullough/


Czym jest nieśmiałość?

Szczególnym obszarem ludzkiej słabości jest lęk przed innymi ludźmi. Niektórzy badacze
i teoretycy używają zamiennie terminów lęk społeczny i nieśmiałość. Jednak nie wolno zakładać, że osoby z lękiem społecznym koniecznie muszą być nieśmiałe. A może spójrzmy
z odwrotnej strony? Czy ludzie nieśmiali zawsze doznają lęku społecznego?

Erika B. Hillard (2010) uważa, że nieśmiałość można podzielić na dwa główne rodzaje.

1. Nieśmiałość to po prostu cecha osobowości, która oznacza, że ludzie powoli przyzwyczajają się do nowych sytuacji społecznych (taką naturalną ostrożność często widzimy u dzieci, które powoli i opornie oswajają się z obcymi osobami. Jest to zdrowa ostrożność chroniąca maluchy przed osobami, które mogą okazać się niebezpieczne).       

2. Nieśmiałość, która wyrasta z obawy przed oceną. Ten rodzaj nieśmiałości jest blisko związany z lękiem społecznym (lęk społeczny koresponduje z uczuciem niepokoju wywołanym lękiem przed oceną). Natomiast nieśmiałość współbrzmi z behawioralnymi reakcjami na to poczucie lęku.           
            Większość osób, które uważają się za nieśmiałe, często przezywa lęk społeczny. Zależnie od intensywności i częstości występowania objawów ludzie doznający lęku społecznego mogą być nieśmiali lub nie. Niemniej jednak termin lęk społeczny jest terminem bardziej precyzyjnym i rzeczowym (niż termin  nieśmiałość ) i to on leży u podstaw nieśmiałości.

Szacunek i wyrozumiałość (Jak traktować nieśmiałe dziecko?)

Właściwa atmosfera oraz postawa osób dorosłych i rówieśników są w stanie wyzwolić
w dziecku nieśmiałym wiarę we własne siły oraz wpłynąć na zmianę jego nastawienia
do pokonywania trudności.

             Pamiętajmy, że dziecko wstydliwe tak samo jak inne (jeśli nie bardziej!) potrzebuje miłości, akceptacji i poświecenia mu uwagi. Wspierajmy je, zróbmy wszystko, by uwierzyło, że jest wartościową osobą i nie wątpiło w swoje możliwości. Warto wykorzystać każdą chwilę by
je przytulić, mówić, że je rozumiemy i podkreślać, że widzimy jego starania.

              Nie naciskajmy, bo hamujące je bariery tylko się powiększą. Uszanujmy jego ostrożność
w poznawaniu świata. Poprzez tworzenie klimatu bezpieczeństwa obniżajmy poziom lęku naszej pociechy, bo bez współpracy i chęci z jej strony, nie można myśleć o pozytywnych rezultatach.

Oprac.
Małgorzata Podniesińska