Pojęcie losu człowieka, zdaniem Marii Straś-Romanowskiej
(1992), jest złożone i odnosi się do dwu różnych poziomów życia
człowieka: do poziomu istnienia (poziom obiektywny, obejmujący
obserwowalne zdarzenia, fakty z życia jednostki) oraz poziomu
przeżywania (poziom subiektywistyczny, związany z osobliwym aspektem
ludzkiej kondycji, przejawiający się w przeżywaniu zdarzeń
i odkrywaniu ich sensu, w dokonywaniu wyborów, formułowaniu celów
oraz działaniach nacechowanych sensem). Te dwa poziomy zjawisk
konstytuujących ludzki los ilustruje autorka metaforą linii czy drogi życiowej
jednostki, gdzie poziom konieczności, istnienia to długość, kształt
i ostateczny kierunek linii (można go nazwać linią przeznaczenia),
natomiast poziom przeżyciowy (fenomenologiczny) to treść i koloryt,
jakimi jednostka nasyca, wypełnia i ubarwia ową linię. Przeżycia zawsze
wiążą się z kontekstem osobowym, tzn. z przeszłymi doświadczeniami
jednostki, zakodowanymi w jej cielesności i psychice, charakterystycznym dla
niej rodzajem wrażliwości, nastawieniami, preferencjami, celami, sposobem
rozumienia i interpretowania świata (Zajonc, 1985).Oprac. Małgorzata Podniesińska
Straś-Romanowska,
M. (1992). Los człowieka jako problem psychologiczny. Podstawy teoretyczne.
Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
Zajonc, R. B. (1985). Uczucia a myślenie. Nie
trzeba się domyślać, by wiedzieć, co się woli. Przegląd Psychologiczny
1, 27-72.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz